Gold Beach

Miasto zwykle ignorowane przez trenerów, a wielbione przez turystów. Dosyć podobne do West Star, aczkolwiek brakuje tu portu i sali pokemon. Jest za to skup pereł, no i przez to miasto biegnie najprostsza droga do Wild City.
Wracając do podobieństw z West Star: masa hoteli, spora plaża, centrum walk pokemon (aczkolwiek rzadko używane), wszędzie tłumy turystów i jeden skromny PokeMarkt...

Przybył z Drogi nr. 1, razem ze swomi pokemonami, rozglądając się po okolicy. - Spokojnie, niedługo znajdziemy coś dla was, poczekajcie chwilę. - Rozglądał się zam miejscem gdzie on i jego pokemony będą mogli coś zjeść. Co chwila jednak wracał wzrokiem do Adonisa, aby upewnić się że Pidgey nie próbuje znów go dziobać. W razie gdyby ptak znów zaczął się źle zachowywać miał już przygotowany pokeball, aby go schowaćw nim.

Tak! To Czego szukał! Przyspieszył kroku, aby przyjrzeć się restauracji - czy to będzie coś na jego portfel czy zostanie zmuszony szukać dalej? - Poczekajcie jeszcze chwilę, szybko się z tym uporamy! - powiedział do swoich towarzyszy. Ciągle spoglądał na Maxa, czy czasem nie oddala się, lub nie zaczepia innych pokemonów. Po chwili wszedł do restauracji i rozejrzał się... Czy to jest coś na co będzie go stać? Wciąż miał nieco kasy przy sobie. Niezbyt dużo, ale na posiłek dla jednego człowieka i dwóch dosyć małych pokemonów powinno wystarczyć.

W sumie... Sam już od tej całej podróży zrobił się całkiem głodny. Wszedł razem ze swoimi towarzyszami i postanowił zamówić dla siebie najtańsze jedzenie (10$), a dla obydwu swoich pokemonów postanowił zamówić jedzenie dla ich wybranych gatunków (Łącznie 20$). Postanowił też kupić 8 kilogramów zwykłego jedzenia dla pokemonów na drogę, w razie gdyby potem któryś z jego towarzyszy zgłodniał (40$). - Mam nadzieję że będzie wam smakować. - Powiedział do swoich partnerów przed posiłkiem.

Dokończył swoje jedzenie, zebrał resztki jedzenia dla pokemonów które zostały i schował obydwa stworki do ich balli. - Odpocznijcie na razie. Poradzę sobie sam. Dzięki za wszystko. - powiedział tuż zanim zniknęli. Wyszedł powolnym krokiem z restauracji, postanowił skierować się ku centrum walk pokemon. Miał zamiar potrenować tam swoje pokemony. Nie śpieszył się jednak. Wolał odpocząć. Miał czas i spokój.


[OPUSZCZENIE TEMATU]

Biorąc Espurr pod pachę przybyłam, a raczej przybiegłam na tereny zwane Gold Beach. Gdzie te złe chłopczyki? Wjechali do centrum miasta czy jednak woleli zatrzymać się gdzieś na uboczu? Rozglądając się poleciłam swej małej podopiecznej, by robiła to samo. Z nagła wpadłam na pomysł. Wyjęłam z kieszeni miniaturowy biustonosz, który należał do Chieko. Tak, trzymam go przy sobie dla frajdy. Podałam ów rzecz pokemonowi. - Wąchaj. Niech jej zapach cię poprowadzi. - Rzekłam licząc na to, że Espurr zachowa się jak rasowy pies tropiący.

Zabłysła mi w główce lampeczka, gdy zauważyłyśmy tą terenówkę. Sprawdźmy ją! Jeśli to wóz porywaczy, to dobra nasza. Chłopcy daleko na pewno nie odeszli od swego wozu. Natomiast, gdy samochodzik nie będzie należał do porywaczy, to po prostu sobie ukradnę go i udając, że umiem prowadzić pozwiedzam Gold Beach w poszukiwaniu mych dziewczynek. Podbiegłam zatem do maszyny oraz niemalże to od razu zabrałam się za jej obmacywanie ze wszystkich stron jednocześnie nasłuchując czy może jej właściciel nie jest w pobliżu.

Moja kochana Chieko taka wojownicza. Miyako pewnie też się starała jako tako walczyć, ale ona to tam nie będzie sobie zdzierać paznokietek. Jeśli w naszej trójce ktoś miałby się brudzić, to tylko ja. Lubię błotko. Zabawnie pachnie i takie tam. Kiedyś, z nudów urządzałam sobie nawet kąpiele w brudzie, bo ponoć to przyzwyczaja nasze ciało do ciężkich warunków. Ci turyści tak bardzo mi przeszkadzają chadzając wte i wewte. Zepsuli mi ślady swoją ignorancją. Na szczęście porywacze lubią sobie pokrzyczeć. Nie zwlekając udałam się do miejsca skąd usłyszałam głośne, brutalne odniesienie, najpewniej do groźnej blond płaszczki.

Porywacze wyglądali... dość ułomnie. Zarówno ich zachowanie, jak i sposób ubierania się było całkiem zabawne. Mogliby występować w kabarecie bądź cyrku. Są jak głupiutkie szczeniaczki, które chcą wykazać robiąc coś superanckiego. Jakby tu się z nimi zabawić... wpadając na pewien pomysł spojrzałam na Dere-chan. - Użyj Scratch, jak już wylądujesz na naszym celu, a potem po prostu udawaj porąbanego kotka i rób zamęt. - Rzekłam z uśmieszkiem, po czym chwyciłam Espurr i namierzając szatyna wystrzeliłam pokemona prosto w jego twarz. Wszelkie treningi pod wodzą całego rodu przyniosą teraz jakieś tam efekty. Kolejną rzeczą, którą rzuciłam był mój szpadel, aczkolwiek, ten miał wbić się w krocze blondyna. Czas na sieczkę! Wybiegłam z tłumu i rzuciłam się na trzeciego opryszka. Na sam początek żywcem chciałam odgryźć mu ucho, a potem pobawić się nieco oczodołem. Wydłubmy mu oczyska, a co tam.

- Nie radzę się bawić moją zabaweczką~ Wydziela silną truciznę, która działa na każdego poza jej właścicielką~ Chyba nie chcesz mieć, mój kochany, wnętrzności na wierzchu... za około półtorej minuty? - Zapytałam złowieszczo się uśmiechając. Lubię blefować. Tak łatwo przestraszyć głupiutkich człowieczków. - Nawet nie wiecie na kogo trafiliście, chłopcy~ - Dodałam, po czym wskazałam na napis na Panu Szpadlu. Jeśli nie wychowali się przy jądrze ziemi, to powinni ogarniać czym jest nazwisko Yuuko. Prapradziadziuś ze swymi czterema żonami i kilkanaściorgiem utalentowanych gówniarzątek zapracował ostro na sławę naszego rodu.

Zaśmiałam się głośno z wyraźną radością, gdy mężczyźni spierniczali od nas jak najdalej. Biedaki. Będą mieli traumę przez trzy niewinne dziewczynki. Zadowolona z siebie podeszłam do Chieko i Miyako, by je zaraz to wyściskać. - Świetnie się spisałyśmy! - Rzekłam głośno z bananem na twarzy. - To, co teraz? Przerwali nam ciacho, a zarazem relaks w kawiarence, a ja trochę czuje się zmęczona całym tym bieganiem za wami. Czas na spoczynek w hotelu! - Zaproponowałam. - No, chyba, że wolicie pognać teraz za nimi. Niby są od Ryuu-senpaia, ale mamy czas na dorwanie ich. Jakoś mi się z tym nie śpieszy. Niech wie, że jesteśmy na jego tropie i powoli będziemy się zbliżać, aż go złapiemy w swe pazurki.

Wrócił do Gold Beach, nie mając zbytnio czasu do zastonowienia jako że uciekał przed deszczem, szukał jakiegoś miejsca, najlepiej restauracji czy czegoś podobnego, aby mieć chwilę odpoczynku i może coś ciepłego do jedzenia. I być może się osuszyć. Co prawda znał już jedno takie przytulne miejsce w tym regionie - W West Star, jednak nie chciał przechodzić kolejnych dodatkowych dystansów tylko dlatego. Wolał się rozejrzeć tu.

Cóż, nie był specjalnie fanem ryb, wolał nieco inne posiłki, ale zawsze mógł zamówić coś dla któregoś ze swoich pokemonów. Szybko przyjrzał się okolicy wejścia do restuaracji - Jeżeli nie mógł tam wejść swoich towarzyszy, szedł dalej, jeśli tak - był gotów na wejście. Bez względu na to co tam było osłaniał Adonisa przed Deszczem. Nie to że lubił go ponad Fantomem, ale... on chyba powinien to lubić, racja? Był trawiastym typem! Z drugiej strony... Był także duchem. Powinno to raczej przez niego przepływać.

Pierwsze co zrobił to zajął wygodne miejsce koło kaloryfera, zaraz po tym wypuścił swoich wszystkich towarzyszy, pokazując im by wszyscy zajęli miejsce tuż obok niego. Zaczął też przeglądać menu, w poszukiwaniu czegoś co mógłby zamówić dla swoich towarzyszy. W sumie... Jedno zaczęło go zastanawiać. - Fantom, jesteś głodny? - Spytał. Czy Duchy w ogóle potrafią jeść? Normalnie nie byłby tak zainteresowany zwykłym pokemonem, ale... Niektóre pytania potrzebują odpowiedzi!