Port

Patrząc, jak kociak dostaje kopa, aż zagryzła wargi. Z resztą Łowieczek też czuł, że źle się dzieje, skoro spojrzał na nią, jakby prosił o zgodę, żeby trzasnąć jednego z marynarzy prądem. Pewnie by mu pozwoliła, ale nie była pewna tego czy oni mają jakieś pokemony, które ich chronią. Mimo wszystko jest Mareep nie należał do najsilniejszych okazów.
- Pfft. Kociak! Chodź z nami, pokażemy Ci prawdziwe życie. - Po raz kolejny dochodziła do wniosku, że ludzie są żałośnie irytującymi istotami. Zamiast budować harmonię, byli gotowi wyzyskiwać innych i pastwić się nad nimi.
Jeśli kociak ruszył w kierunku dziewczyny, to powiedziała do swojego pokemona.
- Łowieczek, jeśli się na nas rzucą, wiesz co robić. Nie musisz sobie odmawiać. - Uśmiechnęła się kącikiem ust, ledwo zauważalnie.

Pomachała dłonią do marynarzy, jakby sugerując im, że mogliby już się zamknąć. Teraz jeśli ten kociak będzie darmozjadem, to będzie to jej problem, a oni niech się zajmą robotą i ganianiem za szczurami.
Popatrzyła kątem oka na Łowieczka. Uśmiechnęła się pod nosem, przykucając do niego.
- Hej... To ty jesteś moją wełnianą kuleczką, co nie? - Wystawiła dwa palce w stronę łebka Mareepa, mając nadzieję, że ten nie kopnie ją zbyt mocno prądem.
- Ey, kociak. Jak Ci na imię? I tak w ogóle, czy można na Tobie jeździć? - Zastanawiała się nad tym czy mógłby jej pomóc w szybszym przemierzaniu okolicy, bo co jak co, ale jazda na takim kociaku wydawała się być całkiem kozackim pomysłem.
- Aaaaa. Jestem Nimare, ale wszyscy mówią mi Nimi, a ten Mareep, to mój Łowieczek. - Także ten, chyba przedstawienie się miała za sobą.

Zdziwiła się takim szybkim otwarciem ze strony kociaka, ale uznała to za dobrą monetę. Podchyliła się do Mareepa, który wydawał się być zadowolony.
- Posłuchaj, teraz będziemy jechać na Onyxie. Dlatego też proszę, żebyś go nie kopnął prądem zbyt mocno. Dasz radę to zrobić? Będę Ciebie trzymać, żebyś czasami nie spadł. - Chciała, żeby pokemon wiedział, że może liczyć na swoją trenerkę.
- Wiesz gdzie może jest tutaj Poke Center? - Zapytała go, jednocześnie wsiadając na jego grzbiet.

- Bardzo dziękuję za pomoc. - odparłem kobiecie, znowu starając się nie wyglądać zbyt groźnie z moją kamienną twarzą. - Do widzenia. I miłego dnia.
Idę w stronę miejsca, do którego skierowała mnie staruszka. Wedle tego, co mówiła, będę mógł zjeść tam całkiem niezłe jedzenie za w miarę przystępną cenę. Nie żebym był jakimś dusigroszem, jednak podczas mojego pobytu w Shirubie będę musiał starać się ostrożnie wydawać pieniądze. Nie chciałbym ciągnąć ich od rodziców, a nie wiadomo czy, jeśli w ogóle, będę miał okazję, żeby nieco przyzarobić.

- A więc to jest ta cała Shiruba...
Szczerze mówiąc, siedzenie na tym statku trochę mi zbrzydło. Podróż z Viridian do Vermillion, a potem ten nieszczęsny statek - no ale z drugiej strony nie dałem rady ostatecznie znaleźć żadnego połączenia lotniczego między Kanto a Shirubą, więc musiałem postawić na ten nieszczęsny statek. Byle tylko jak najdalej od tych dwóch baranów. Chociaż z drugiej strony... powinienem być im raczej wdzięczny. Gdyby nie oni zapewne nie miałbym teraz przy sobie Nany.
Spoglądam na pokeball znajdujący się w mojej lewej dłoni. Będę musiał ją prędzej czy później wypuścić, ale wpierw znajdę Centrum Pokemon w okolicy. Aż tak źle na statku nie było, ale na lądzie jest kompletnie inaczej. Ulotka o regionie, którą mam przy sobie raczej nie powie mi, gdzie jest poszukiwany budynek... ale może mają tutaj mapę? W każdym razie przede wszystkim na sam początek rozglądam się w poszukiwaniu jakiejś wskazówki, przy okazji chłonąc krajobraz portowy.

Miejsce to było w pewnym sensie piękne - marynarskie stroje uderzające swoją bielą przeplataną z różnymi odcieniami niebieskiego, majestatyczne statki cumujące w porcie czy też po prostu zwyczajne magazyny. Do szczęścia brakowało mi już tylko Centrum Pokemon, ale... gdzie ono jest? Nigdzie w porcie nie widzę ani charakterystycznego i dobrze znanego mi z Kanto budynku, ani mapy, która by mi cokolwiek powiedziała. Nic, zupełnie nic. To chyba oznacza jedno... muszę znaleźć kogoś, kto mi pomoże i zna drogę. Zaczynam się rozglądać za taką osobą, która wydaje się być zaznajomiona z otoczeniem. Warunek pierwszy - nie może to być marynarz. Szczerze... nie wyglądają oni na takich, którzy z radością udzielą mi wskazówki. Większość z nich jest rosła i... no, z pewnością są zajęci. Drugi warunek jest oczywisty - musi być pewną siebie osobą. Gdy tylko takiego człowieka znajdę, podbijam z banalnym pytaniem.
- Przepraszam, czy tutaj w ogóle jest w okolicy jakaś mapa? Albo znasz może drogę do najbliższego Centrum Pokemon? Normalnie głupio, pierwsze minuty w tym miejscu, a ja już się zgubiłem jak jakiś głupek... - przyznaję, przywołując na twarz lekko zakłopotany uśmiech.

Morska bryza, powiew świeżego powietrza i zupełnie nowe pokemony do złapania. Ahhhh odetchnąłem na widok coraz to większego portu w którego to stronę właśnie zmierzaliśmy. No i takie wakacje to ja rozumiem. Powiedziałem w stronę mojego wiernego Netsuo. Zaczepka ta pozostała jednak bez odpowiedzi jako iż malec zajadał się właśnie truchłem biednego Caterpie który niewiadomo jak ale w pewien sposób znalazł się na pokładzie statku. Miałem tylko nadzieję że nie okaże się zaraz że był to należący do kogoś pokemon. Nieeee... na pewno nie. Kto chciałby łapać takiego obrzydliwego robaka? No może poza kilkoma świrami poświęcającymi swoje życie na łapanie robali. Jeszcze Scythera to bym zrozumiał ale to? Mniejsza o tego gówniaka. Wygląda na to że dotarliśmy. Rzuciłem w stronę Charmandera po czym opuściłem wraz z nim pokład statku. Łał, z bliska to wszystko wydaje się jeszcze ciekawsze a zarazem dziwniejsze. Od czego powinniśmy zacząć?

Oczywiście, bawcie się z nim ile chcecie Odpowiedziałem dzieciaką które na widok Netsuo miały gwiazdki w oczach. Po chwili schowałem ręce do kieszeni jednak czegoś w nich brakowało. Co?!!!Heeeeeeee!!!???Gdzie się podziały moje pieniądze?
Odruchowo spojrzałem na Charmandera, dając mu znak aby pomógł mi szukać zguby, po czym wbiegłem z powrotem na statek, myśląc że to właśnie tam mógł wypaść mi mój protfel. Widzisz go gdzieś Netsuo? Nerwowo zacząłem szukać w miejscach statku na których chodziłem w ostatnim czasie. Wiedziałem żeby wyrobić sobie kartę do konta bankowego przed rejsem to nie bo się uparłeś że chcesz sobie popolować w lesie. Tak mógłbym zablokować starą i wyrobić sobie nową na miejscu.

Netsuo... Widzisz to? Zapytałem i nawet nie czekając na odpowiedź opuściłem pokład aby ponownie znaleźć się w porcie. Jeśli sprobuje uciekać albo użyć jakiś sztuczek, natychmiast użyj ataku żarem. Podszedłem do dziewczyny miło się uśmiechając po czym ukłoniłem się przed nią. Proszę wybaczyć mi to zawracanie głowy pięknej pani. Jestem Saren... Saren Arterius. Poszukuję rzadkich gatunków i odmian pokemonów dlatego też dopiero co przybyłem do tego regionu. Ooo, bardzo ładna kolekcja portfeli. Panienka także je kolekcjonuje? Mógłbym rzucić na nie okiem?

Ehhh... Słuchaj młoda. Nie chcę rzucać oskarżeniami na prawo i lewo ani bawić się w bohatera który będzie zwracał innym ich własności. Po prostu muszę odzyskać swój portfel. Wskoczyłem zręcznie na skrzynki i usiadłem obok dziewczyny. Nie chcę sprawiać ci problemów. Możemy jednak załatwić to jakoś ugodowo i bez wzywania żadnej straży miejskiej. Uśmiechnąłem się do dziewczyny i pogłaskałem ją po głowie czochrając przy tym jej włosy. To nie tak że ci nie ufam ale chyba sama rozumiesz sytuację. Mam pomysł ty my opowiesz dlaczego kradniesz a później ja odpowiem na twoje pytania co ty na to? Będziesz też mogła pobawić się z moim Netsuo

To co powiedziała dziewczyna poruszyło moje zimne jak lód serce. To smutne że takie dzieci spotykać musi taki los. Ten świat jest zepsuty, gdyby tylko dało się go naprawić. Gdyby tylko dało się go zmienić. Po chwili dziewczyna wyciągnęła do mnie dłonie pokazując portfele. Dziękuję. Natychmiast wziąłem do ręki swój portfel. Słysząc pytanie dziewczyny nie musiałem zastanawiać się jakoś nad odpowiedzią więc rzuciłem zwyczajne Nie, nie jestem.Zajrzałem do swojego plecaka aby wyjąć trochę prowiantu który miałem przy sobie. Proszę, poczęstuj się. Powiesz mi może jak się nazywasz?

Miło mi ciebie poznać Zuu. Hmm... Droga nr.1? A czy to nie przypadkiem tam gdzie przechadza się sporo dzikich pokemonów?Jeśli tak to czy mogłabyś mnie tam zaprowadzić? Mniej więcej właśnie w tamtą stronę powinienem zmierzać. Uśmiechnąłem się raz jeszcze niczym jakiś starszy braciszek w potrzebie. Wyglądało na to że mogliśmy pomóc sobie nawzajem. Zaraz, chwila. Ale chyba nie mieszkasz sama prawda? Moje oczy w jednej chwili znów przepełniły się troską o dziewczynę. Na pewno nie może mieszkać sama, to tylko jeszcze dziecko. Z drugiej strony gdzie podziewają się jej rodzice skoro biedaczka głoduje... Hmmm...