West Star

Największe miasto regionu Shiruba jest też początkiem podróży dla większości trenerów. Tu bowiem zawijają wszystkie między regionalne statki pasażerskie. W mieście jest cała masa kin i hoteli, a także piękna plaża - niestety wiecznie zatłoczona. W ogóle całe Star jest zawsze zatłoczone bo ściągają tu wszyscy turyści. Pokemony nawet te typowo miejskie wolą trzymać się z dala od tego miejsca, tylko nieliczne bardzo oswojone, ciekawskie, albo po prostu lubiące adrenalinę egzemplarze zapuszczają się do miasta.

-Waaaaaaaaaa! Paczcie ile tego wszystkiego tutaj jest! - Krzyknęłam z dziecięcym zachwytem do Chieko i Miyako. - W którą uliczkę idziemy? Tą? Tą? Tamtą? - Zapytałam wywijając szpadlem. Najlepiej byłoby się udać do mniej zatłoczonego miejsca. Nie lubię stać w kolejkach. To takie nudne. Oh! Prawie bym zapomniała! Przydałoby się wypuścić głupiutką Dere-chan na zewnątrz, by prześwietliła swymi dziwacznymi oczkami cały teren. Gdybyśmy natknęły się na jakichś drani, to samiczka posłuży jako kamień. Rzucę nią komuś w twarz.

- Nie radzę~ Prawnicy naszego rodu są dość... drastyczni wobec policjantów. Biedni panowie by tylko ucierpieli na umyśle po tym spotkaniu. - Tutaj uśmiechnęłam się wspominając ostatnie aresztowanie mego brata i ruszenie mamulki do akcji. Nie dość, że kupiła cały komisariat, co na drugi dzień zrobiła z niego cmentarz, a ludki w nim pracujące gdzieś sobie zniknęły w eterze. Ewentualnie w tej zupie, co potem jedliśmy. Ta wołowina była nieco podejrzana. Bogatość Miyako i jej znajomości przy tym wymiękają. Gdy Chieko wskazała na kawiarenkę, chwyciłam dziewczyny za ręce ruszając do środka. - Na mój koszt! Jestem mnie pieniężna niż Miyako, ale nadal mnie stać!

Idealne usytuowanie, by móc obserwować ulice wcinając ciasteczka. Spojrzałam do karty z menu. Co by tu sobie wybrać. Na pewno coś słodkiego, a zarazem smakowitego. A może by spróbować czegoś nowego?
- Tarta czekoladowa i do tego kakałko z piankami~ - Potem sobie posmakuje tego, co wzięła Chieko i podbiorę kawałek serniczka Miyako.
- O! Właśnie! Myślałyście już nad tym, gdzie będziemy nocować? Hotel, motel, a może namiot? Co preferujemy? Mi to tam obojętnie, bylebym miała was przy sobie~

- To potem rozejrzymy się za przytulnym hotelikiem. Jeden pokój z wielkim łóżkiem. Trochę już minęło od naszego wyruszenia w podróż, więc czas na wspólne myju myju. - Tutaj spojrzałam na Chieko. - Tym razem mi nie uciekniesz. Twoje plecy będą moje. Dokładnie cię wygłaskam gąbką~ - Gdy przyszły nasze zamówione pyszności od razu zabrałam się do smakowania tarty. Co któryś tam kęs popijałam kakałkiem.

Ich przekomarzania sprawiały mi radość. Przynajmniej nie ma już tej depresyjnej atmosfery, co jakiś czas temu, gdy z nagła Chieko rzekła nam, iż została zgwałcona. Nadal jestem rozgoryczona tym faktem i tym, że senpai miał ochotę na nią, a nie na uroczą grabarkę, ale no... teraz sprawy potoczą się inaczej. Moja chcica musi poczekać do czasu, aż truchło Ryuu-senpaia wyląduje w świeżo wykopanym grobie. Najpierw zadowolenie Chieko, a potem siebie. Rozkoszując się smakiem kakałka spojrzałam co tam ciekawego się dzieje za szybą, a potem porozglądałam się po wnętrzu cukiernio-kawiarni. Trochę nudny jest ten spokój tutaj.

Westchnęłam cicho. Prawdziwe utrapienie z tej Dere-chan. Nie dość, że się mnie uczepiła i za nic nie chce odejść w swoją stronę, to jeszcze jest jak bobas, którego trzeba mieć na oku, bo zaraz to coś się zdarzy złego. Czy chce mi się pomagać Espurr? Chyba powinnam, skoro jest jednak moją własnością. Zastukałam głośno szpadlem w szybę, by pokemon mnie usłyszał. Pokazałam by przybiegła do mnie. Czy szczurek ją zaatakuje mimo to? Wolałabym nie tracić naszego czasu poszukiwawczego na bieganie do Centrum Pokemon. Ta pańcia w różowych włosach mnie leciutko przeraża, a zwłaszcza ta jej dobroć i miłość do wszystkiego co żyje. Fuj.

Oh. Porwano moje skarby... wreszcie coś się dzieje ciekawego! Nie powiem, nawet się ucieszyłam na widok zabieranych dziewczyn i gości z których potem będę mogła z największą przyjemnością się zabawić. Huhu. Już sobie układam w głowie różne koncepcje testowania wytrzymałości ich męskich ciałek. Ciekawe czy polubią przypalanie skóry lub kastracje na trzeźwo. Zawsze chciałam obciąć facetowi jego członka i patrzeć jak się zwija z bólu. Mmmm. Zobaczmy co tu mamy za liścik miłosny pozostawiony dla mnie. Rozwinęłam skrawek papieru i spojrzałam co tam dokładnie jest napisane. Od razu też już wstałam i ruszyłam ku wyjściu z kawiarni. Trzeba ogarnąć w którą stronę się udali.

O mamuniu. Już lubię tych złych chłopców. Przypadli mi do gustu tym... pełnym emocji liścikiem. Widać, że chcą bym się wykazała ze zlokalizowaniem ich i moich towarzyszek. Kuszą mnie tym bardzo. Po wyjściu z kawiarni zignorowałam Espurr i pierwsze co, to zaczęłam wypytywać randomowych ludzi, co byli w pobliżu o dwóch facetów oraz urocze dziewczyny. Może ktoś coś widział. Raczej się nie mogli rozpłynąć w powietrzu, choć... byłoby to jeszcze ekscytujące. O dzieciaku ze szczurem już dawno zapomniałam. Nie był godny uwagi.

Ta dziewczyna spowolniała mnie. Powinnam działać szybciej, by ich dogonić. Podeszłam do niej na tyle blisko by nasze piersi przykryte pewną warstwą ubrań stykały się ze sobą.
- Wskaż mi drogę swym paluszkiem. Tyle mi wystarczy. - Rzekłam chwytając ją za ów część dłoni. Nie minęła sekunda, a najzwyczajniej w świecie ugryzłam ją delikatnie w palec robiąc coś w stylu obrączki na nim. - Szybciutko. - Szepnęłam z lekkim uśmiechem na twarzy. Chciałam ją tym ponaglić. Jak tylko wskaże mi kierunek w którym to powinnam się udać, od razu tam pobiegnę.

Idealnie zgodnie ze wskazówkami obydwoje zeszli z pomostu, przeszli kawałek nadbrzeżem docierając do głównego molo, minęli turystów przeciskających się do mapy i zaraz za szyldem z nazwą miasta skręcili w prawo wkraczając do samego w sobie West Star. Wyglądało to na jakiś skrót, bo w okolicy zrobiło się jakoś nagle mniej tłoczno, a trzecia przecznica w lewo była już praktycznie pusta. Tylko tu i tam przechadzali się jacyś tutersi.
- Uhm, tak jakby. Dzisiaj zacząłem... więc wyprawa do Pokmon Center jest również i mnie na rękę. Prawdę mówiąc to nie wiem nawet, czy trenerem można zacząć być od tak, czy potrzeba do tego jakiejś licencji, pozwolenia, czy czegoś... - odpowiedział po drodze na jej pytanie zażenowany swoim poziomem wiedzy. Skoro Tabitha wybierała się do Centrum Pokemona musiała być trenerem, być może nawet bardzo doświadczonym, a wyglądała na nie starszą niż 15 lat. Te spostrzeżenia zdecydowanie dołowały Eliaha. Musiał sprawiać wrażenie zdziwaczałego głupka, który nie ma zielonego pojęcia o świecie.
Szli dalej. Na skwerku, na ławce siedziały dwie matki, których dzieci bawiły się w piaskownicy z oswojonym Palossandem. Ptaszki śpiewały, było raczej cicho i spokojnie, no sielanka... do momentu wyjścia z jednokierunkowej na główny deptak w mieście. Wtedy oboje nagle uderzyła kakofonia dźwięków i kolorów. Tłumy turystów przelewały się we wszystkie strony zatrzymując się przy co ciekawszych sklepikach, lokalach, lub ulicznych kuglarzach występujących samemu, lub w akompaniamencie pokemonów. To była ta znana strona miasta, która pojawiała się na pocztówkach, w przewodnikach i męczyła Eliaha.
- Uważaj na kieszenie - zwrócił się do towarzyszki - Niby nieczęsto się to zdarza, ale w takiej ciżbie łatwo stracić portfel.

Chociaż Tabitha nigdy by mu tego nie powiedziała, Eliah wyglądał niesamowicie przeciętnie, a jego oczy, z drobnymi tęczówkami były wręcz przerażające. On sam jednak wydawał się być bardzo miłym młodzieńcem.
- Rozumiem - Skinęła głową, gdy chłopak przyznał jej rację, informując jednocześnie o swoim stażu. Na jej twarzy zagościł szczery uśmiech - W takim razie jesteśmy pod tym względem podobni, ponieważ ja również dopiero zaczynam. I... Nie wiem... Widzisz, ja posiadam pokedex. Jest on encyklopedią pokemon i moim identyfikatorem. Chociaż to bardzo przydatne narzędzie, nie wydaje mi się, żeby... Ktoś go od ciebie wymagał. Jeśli masz jakieś inne dokumenty tożsamości.
Wędrując przez miasto, Tabitha rozglądała się dookoła, podziwiając nie tylko architekturę, ale równie to, w jakiej harmonii z pokemonami żyją jego mieszkańcy. Widziała to również w wielu innych miejscach, jednak w jej rodzinnym Saffron, ludzie nie wypuszczali zbytnio swoich pokemonów. Miasto było bardzo duże i zwierzęta nie były w nim całkiem bezpieczne. Traktowano je również jako potencjalne zagrożenie. W końcu niektóre okazy potrafiły być agresywne.
Z zamyślenia i podziwu wyrwał ją Eliah, ostrzegając by pilnowała swoich rzeczy. Zapewniła go, że będzie. I oczywiście od tej pory miała się bardziej na baczności.
- Dobrze znasz tę miejscowość, Eliahu. Mieszkasz tu?

Ufff! Co za ulga. Tabitha również jest początkująca. W takim wypadku Eliah przynajmniej uniknie kompromitacji wykazując się swoją wręcz ujemną wiedzą. Chociaż taki stan rzeczy ma również swoje wady. Mimo wszystko dziewczynka wydaje się być miła, uprzejma i z pewnością poprowadziłaby go w odpowiednim kierunku, gdyby tylko miała wystarczającą wiedzę, a on wystarczająco odwagi, by zapytać.
Jeśli chodzi o dokumenty tożsamości Eliah posiadał tylko imienną kartę na basen, bo ze wszystkich rzeczy dowodu osobistego akurat z domu zapomniał i na razie jakoś nie miał zamiaru po niego wracać. Tylko by się wystawił na szydercze komentarze braciszków. Na szczęście na basenowej karcie widniało również jego zdjęcie. Taki "Pokedex" na pewno kosztuje kupę kasy - pomyślał uznając, że w razie czego zadowoli się jakąś papierową encyklopedią pokemonów dla dzieci, a teraz będzie szedł po prostu na żywioł zakładając, że jak ma skrzydła to musi być typ latający, i tak dalej.
- To zabawny zbieg okoliczności - skomentował fakt bycia na podobnym poziomie - Słyszałem, że do West Star przybywają raczej doświadczeni trenerzy, więc nie spodziewałem się spotkać bratniej duszy na samym starcie - dodał zdobywając się nawet na uśmiech. Niby wiele czasu od spotkania w porcie nie minęło, ale powoli oswajał się z towarzystwem Tabithy i czuł się przy niej swobodniej.
- Tak. Urodziłem się tu, dorosłem i tutaj też stoi mój dom rodzinny. O tam, jakieś 4 przecznice dalej tą ulicą. Stąd go akurat nie widać, ale jest koło tej wysokiej wieży ciśnieniowej - odparł wskazując na rzeczywiście wyrastającą ponad dachy betonową wieżę obrośniętą bluszczem - Aktualnie jednak zamierzam się stąd wyrwać. Po dwudziestu latach w jednym miejscu można zacząć się nudzić. A ty, skąd pochodzisz? I czemu zdecydowałaś się akurat na West Star? - zapytał jej niekoniecznie z samej uprzejmości, a rzeczywiście będąc ciekawym pobudek. W trakcie rozmowy minęli toporną fontannę w kształcie Wailorda, teatr, którego fasada oblepiona była niezliczoną ilością plakatów informujących o spektaklach oraz ewidentnie popularną cukiernię, gdzie kolejka do kasy wychodziła aż na ulicę. Na końcu deptaka było już widać ten charakterystyczny, biały budynek z czerwonym dachem, do którego zmierzali.

Przenosiny do Pokecenter

Na bladych policzkach Tabithy wykwitł delikatny, ledwo zauważalny rumieniec, gdy Eliah nazwał ją bratnią duszą.
- Jestem... Jestem z Kanto - Wolała nie mówić o sobie zbyt dużo. Wiedziała, że rodzice najprawdopodobniej prowadzą intensywne poszukiwania. Nie chciała, żeby ją odnaleźli, dopóki nie odnajdzie w swojej podróży przygody, którą tak bardzo chciała przeżyć.
- Wiesz już dokąd się udasz następnie?
Po tym, jak zadała to pytanie, zauważyła na końcu ulicy symbol Centrum Pokemon. Całkiem duży budynek zrobił na niej spore wrażenie.
- Czy to jest właśnie Centrum Pokemon?
Złapała za koniec rękawa Eliaha i pociągnęła go do przodu, przyspieszając kroku. Nie mogła się doczekać, kiedy już wejdą do środka.

[z/t]

Zgodniej ze wskazówkami spotkanej wcześniej starowinki opuściłem część portową West Star i trafiłem do pełnoprawnego miasta. Nie widziałem może jeszcze wysokich drapaczy chmur czy luksusowych butików, jednak czułem już zupełnie inny klimat, porównywalny do dzielnic azjatyckich miast, szczególnie drogiego mojemu sercu Fuyuki. Starałem się jednak nie zapaść w nostalgiczne wspomnienia, aby nie zgubić się w nieznanej mi mieścinie. Zwłaszcza, że żołądek powoli coraz bardziej nachalnie dopraszał się o jedzenie.