West Star

Kolejka niezbyt mnie zaskoczyła. W sumie, uznałem to za plus tego miejsca. W końcu za złym jedzeniem nie stałoby tyle ludzi, prawda? Postanowiłem ustawić się w kolejce, aby móc spokojnie zjeść w środku, a nie gdzieś na jakieś ławce, które pewnie i tak będą pozajmowane przez głodnych ludzi. Zresztą i tak zbytnio mi się nie śpieszy do mieszkania, nawet nie wiedzieć czemu. W międzyczasie uznałem, że warto by napisać do mamy:
- Udało mi się dopłynąć do West Star całym i zdrowym. Nie musisz się o mnie niepokoić. Idę coś zjeść, a później pójdę do mieszkania, aby się rozpakować. Wieczorem do ciebie zadzwonię. Pocałuj ode mnie tatę i Astrid.

Dziewczyna na grzbiecie swojego nowego kompana, Onyxa dotarła do West Star. Mając przed sobą Łowieczka, którego asekurowała, żeby czasami nie zjechał z kociaka, rozglądała się po okolicy, zastanawiając się gdzie będzie dobre miejsce na trening. Przy okazji chciała sprawdzić, gdzie znajduje się Poke Center, żeby w razie jakiegoś nieszczęśliwego wypadku, wiedzieć gdzie lecieć co sił w nogach.
- Onyx... Jest coś interesującego w tym mieście? - Zapytała go, licząc na jego wiedzę o mieście.

Nimi nie rozumiała reakcji ludzi. Delikatnie głaszcząc swojego Łowieczka, postanowiła zapytać kociaka o co chodzi.
- W sumie chcę spędzić tutaj jakiś czas, więc pewnie będziemy mieć okazję spojrzeć na wszystko co to miasto ma do zaoferowania... I w sumie to dlaczego ludzie się Ciebie tak bardzo boją? - Rozglądała się, szukając jakiejś wskazówki.

Pytanie kelnerki ani mnie nie zdziwiło, ani nie wyrwało mnie z jakiegoś transu. Przez ten czas, który spędziłem w kolejce, dane mi było dokładnie przestudiować menu i wybrałem już coś, co chętnie chciałbym spróbować.
- Poproszę jedną miskę ramen. - przekazałem dziewczynie, po czym usadowiłem się przy wolnym stoliku.
Zacząłem zastanawiać się nad tym, czy aby na pewno dobrze zrobiłem, że przyjechałem do Shiruby. Miałem takie myśli przez większość swojej podróży statkiem. I tak jak wtedy, teraz też wiem, że była to dobra decyzja. Życie tutaj samemu na pewno nie będzie łatwe, jednak kiedyś tak czy tak bym się wyprowadził z rodzinnego domu, a czym wcześniej, tym chyba lepiej. I nie chodziło tutaj o brak rodziców, którzy patrzyliby na ręce, a raczej o naukę samodzielności, która na pewno przyda mi się w dorosłym życiu.

Dziewczyna cierpliwie wysłuchała historii, którą przedstawił Onyx. Niby tłumaczyło to, czemu ludzie się boją, ale chyba przesądy rzeczywiście brały u nich górę nad logiką. Nie miała zamiaru tego zmieniać, bo nie wiadomo co by z tego wyszło, więc postanowiła olać sprawę. Najwyżej jak ktoś się do nich przysadzi, to mu wyjaśni ręcznie, albo z pomocą Łowieczka.
Kiedy dotarli do Centrum Pokemon, ostrożnie zsiadła z kociaka.
- Ja muszę iść do środka, chcesz zaczekać czy idziesz ze mną? - Zapytała go, biorąc swojego pokemona i sadzając go na ziemi.

- Dziękuję bardzo. - odpowiedziałem, z największą możliwą dozą serdeczności, kelnerce.
W końcu po tak długiej podróży mogłem zjeść w miarę normalny posiłek. Co jak co, ale ramen wyglądało przepysznie. Chwyciłem za łyżkę, aby spróbować, czy zupa jest tak samo dobra jak wygląda. Jeśli tak będzie, najpewniej zostanę częstym gościem tego miejsca. Nawet jeśli się okaże, że jest ono daleko od mojego mieszkania.
Kiedy tylko zjem, płacę za ramen, życząc przy okazji kelnerce miłego dnia, po czym udaję się w stronę mojego mieszkania, aby zostawić tam bagaż i przez chwilę odpocząć. Zaś po wizycie udaję się gdzieś poza tereny West Star, aby zapoznać się z fauną i florą w Shirubie.

- Och, naprawdę? W sumie to dobrze wiedzieć, że nie jestem jedynym takim pechowcem na świecie. Swoją drogą, jestem Ken - śmieję się cicho, jednocześnie przedstawiając się nieznajomej. O matko, jak to dobrze, że akurat tamtędy przechodziła i że zna drogę. Na dodatek jej strój jest ładny. Ładnie dobrany przede wszystkim, może poza gumką do włosów, ale kto wie, może po prostu trenuje Pikachu i dlatego ma taką, a nie inną ozdobę we włosach. Nie powinienem oceniać, jeśli nie znam dobrze osoby, no ale z drugiej strony... ten szczegół trochę psuje całość. - W każdym razie z chęcią skorzystam z twojego przewodnictwa... a mogę zapytać o gumkę do włosów? Ma jakieś znaczenie czy po prostu chwyciłaś pierwszą lepszą jaką miałaś?

A więc jednak to nie było nic celowego. Ufff, mogę odetchnąć z ulgą! Ale ale mimo wszystko odczuwam duży szacunek dla dziewczyny, bo przyznała, że zazwyczaj bardziej zwraca większą uwagę na swój wygląd, a teraz i tak jest ubrana w całkiem spoko komplet (nie licząc tej nieszczęsnej gumki).
- Dobrze wiedzieć. Czuję lekkie wyrzuty sumienia, słysząc, że jesteś zabiegana, a ja w momencie wytchnienia zawracam ci głowę jak jakiś idiota - postanowiłem sobie zażartować, bo wtedy jeszcze nie byłem świadomy, że padnie pytanie o cel mojej wizyty w Shirubie. Ups... Ritsuka nie wie, że trafiła z tym, w czuły punkt. Pozwalam sobie na chwilę milczenia.
- Hm, to dość ciężkie pytanie, ale wiem na pewno, czego nie chcę. Gdybym miał zamiar zbierać te felerne odznaki, pewnie bym został na miejscu - ostatecznie odpowiadam cicho, spoglądając na drogę, którą szliśmy. - Przepraszam. To trochę... drażliwy temat. Wybrałem Shirubę, bo stwierdziłem, że to będzie dobre miejsce na odpoczynek od tego wszystkiego, co mnie spotyka. Może poszukać też trochę inspiracji do tego, co robię... szczerze mówiąc, bardziej niż trenerem wolałbym zostać jakimś projektantem, a o Shirubie wiedziałem najmniej ze wszystkich regionów, bo też jest chyba najdalej od Kanto, więc stwierdziłem, że to będzie idealne miejsce. A... jak jest z tobą? Poza tym trenowaniem i rozważaniem zbierania odznak?

- Jeden z moich braci mieszka w Sinnoh i rzeczywiście słyszałem, że tamtejsza liga należy do najtrudniejszych na świecie - potwierdzam słowa dziewczyny, zastanawiając się nad samą kwestią mocno. Czy gdybym był początkującym trenerem zbierającym odznaki, zaczynałbym w Kanto? Znając życie, zapewne nie, dlatego trochę rozumiałem Ritsukę, nawet jeśli moje powody były zupełnie inne. - Jeśli miałbym ci doradzać, powiedziałbym pewnie, żebyś szła za głosem serca. Jeśli rzeczywiście Shiruba jest tym miejscem, w którym czujesz, że się rozwijasz, powinnaś tutaj osiągać swoje cele. Może przy okazji zostanę na tyle długo, żeby poobserwować, jak stajesz na samym szczycie.
Pozwalam sobie na lekko zawadiacki uśmiech i puszczenie oka, jednak po chwili wracam do normalnej rozmowy.
- To logiczne. Każdy region ma swoje tajemnice, a one mogą być dobrą inspiracją do wszystkiego. Zobaczymy tylko, czy Shiruba ujawni mi je szybko, czy będę musiał się namęczyć - podsumowuję tonem zalatującym lekko na jakiegoś mędrca.