Strefa 4

Heatmor w sumie nie jest najpiękniejszym ognistym pokemonem, jednak dzisiaj Eliah przyszedł na safari z konkretnym celem i miał głęboką nadzieję spotkać jednego, konkretnego stworka. Zostawił samiczkę w spokoju i ruszył dalej.

Uh... Można powiedzieć że zaczęło się robić... gorąco. Powoli wyciągnął rękę z karmą tylko trochę do przodu. Niezbyt dużo, tylko jakieś parę milimetrów w stronę Larvesty. Nie mówił nic, tylko lekko się uśmiechał do pokemona, licząc że weźmie się za jedzenie. Kolejny ważny moment. Na razie miał nadzieję że karma była wystarczająco dobra, aby stworek miał ochotę na jeszcze trochę.

Kucyki, pegazy, jednorożce... to dla małych dziewczynek (te płonące dla małych piromanek), a nie dorosłych post-licealistów. Idziemy dalej.

Starał się nie ruszać jak tylko pokemon jadł. Stał nieruchomo, i nawet nie wydawał z siebie żadnego dźwięku. Może przynajmniej w taki sposób ten pokemon nabierze do niego nieco więcej zaufania? Cóż, na razie jedyne co mu zostało to siedzieć i czekać aż jego teoria sprawdzi się lub nie. Pokemon wyglądał na w miarę potężnego. Na pewno perfekcyjnie by uzupełnij jego drużynę!

Co teraz? Postanowił powoli zabrać rękę z powrotem do siebie. - Wiesz. Mam jeszcze trochę tego jedzenia. Chciałbyś jeszcze trochę? - Spokojnie spytał pokemona. Wszystko idzie tak jak chciał. Jest już wystarczająco blisko, aby zdobyć zaufanie tego robaka! Nawet jeśli nie będzie chciał już jeść, zawsze mógł z nim trochę pogadać!

Dobrze Idzie! Jeden problem z głowy, teraz tylko jeszcze tylko trochę... - Wiesz... Myślałem że mógłbyś do mnie dołączyć! Wyglądasz na całkiem silnego pokemona! - zaczął. Poprzednim razem to zadziałało, ale teraz ma do czynienia z zupełnie innym pokemonem. Będzie musiał bardziej się postarać! - Poza tym... smakowała ci ta karma, racja? Jest tu rozdawana dla każdego trenera, który ma tu wejść. Jeśli tu zostaniesz, na pewno spotkasz kolejnych trenerów z tą karmą. Codziennie ta sama karma? W koło i w koło? Wiesz, jeśli byś poszedł ze mną, na pewno znalazłbyś coś lepszego od tego. - powiedział po czym zaczął patrzec na reakcję pokemona.

To niby nie był dokładnie ten stworek, którego Eliah usilnie poszukiwał, jednakże napotkany żółw wyglądał dosyć osobliwie. Chłopakowi wydawało się, że w życiu widział już kilku przedstawicieli tego oto gatunku, ale o zupełnie innym, mniej stonowanym umaszczeniu. Właśnie ta powściągliwość w doborze kolorów zdobiących skorupę pokemona go zaintrygowała. Przystanął przyglądając się uważnie gadowi. Wręcz się gapił. Czyżby był, jak to mówią, shiny? A może po prostu wyblakł ze starości? - rozważał skłaniając się raczej ku drugiej opcji. Jeśli jest staruszkiem, to zdecydowanie zasługuje na emeryturę na wolności - postanowił i zdecydował zwrócić na siebie jego uwagę.
- Eeee... cip cip... taś taś... kici kici... Jak w ogóle mówi się do żółwia?

- Hej, nie martw się! - powiedziała z tym lekkim uśmiechem na twarzy. - Ze mną będzie ci dobrze, serio~ Nie musisz się o nic martwić. Będziesz mieć jedzenie, gdzie spać... Będziesz mógł bawić się z kim tylko zechcesz, iść gdzie tylko zechcesz... W końcu... Nie możesz wyjść poza granice rezerwatu, prawda?

Hazel
- Hhheeeeehh?! - chyba nie spodziewała się odpowiedzi na swoje pytanie. - A-ale jak ty rozumieć mnie?! Przecież... Przecież sam mówić, że ludź! - ale słysząc propozycję na darmową wyżerkę aż zaczęła grzebać kopytkiem w ziemi, podchodząc pomału.
- Jeść?

Wilson White
Robaczek ciągle obserwował go tym podejrzliwym spojrzeniem. Ale to chyba zaczynało iść w dobrą stronę!

Eliah
Żółw spojrzał na chłopaka jakby domyślając się, że to o niego chodzi. I zaczął podchodzić... Ale tyłem. To chyba takie zabezpieczenie w razie ataku, haha.

BlackDream
Stworek pokręcił łebkiem. Chociaż fakt... Propozycja go wyraźnie zaciekawiła. Obserwował dziewczynę wyjątkowo uważnie.

O mój Boże, ten język bolał... Ktoś tu chyba nie uważał na lekcjach gramatyki, haha. Ale zaraz wystawił przed sobą dłoń z karmą - Owszem, jestem człowiekiem... Ale rozumiem pokemony~ A to jedzonko jest dla ciebie, poczęstuj się~

No i zareagował, ruszył w kierunku Eliaha, ale tak jakoś wspak, mimo że to był żółw, a nie rak. Gdyby pokemon ten był skunksopodobny chłopak pewnie zacząłby się obawiać, iż potrafi używać pierdzących, ognistych ataków. W tym wypadku nie miał żadnego stracha, a jedynie dziwił się temu sposobowi na przemieszczanie.
- To jest troszkę niegrzeczne, wiesz? Przecież nie będę rozmawiał z twoim odbytem - skarcił stworka zwracając uwagę na jego zachowanie - Odbytem też raczej nie zjesz smakołyków, które ze sobą przyniosłem - dodał potrząsając paczuszką z karmą znajdującą się w jego kieszeni.